Bizimkisi ilk görüşte aşktı. 2005 yılından beri beraberiz, 2010 yılında evlendik...Bu seneye kadar ikimiz de çocuk odaklı bir çift olmadık, gezelim, tozalım, sevgililik hali pek güzel dedik. Son zamanlarda, belki yaşın, belki hormonların, belki de aşkın etkisiyle, birbirimizi bu kadar severken, bizim de çocuğumuz olsun demeye başlamıştık. Sonuçta, müthiş sorumluluk isteyen bir şey ve bu sene biz artık hazırdık:)
Şuan 5 aylık hamileyim...Hamilelik jargonuyla 19+3. Yani öyle ayla değil, haftayla takip edilecek:) Hafif bir göbişim çıkmaya başladı. Dün hatta ilk defa "Yoksa hamile misin?" sorusunu, hamile olduğumu bilmeyen birisinden duydum. Öğrendiğim ilk günden itibaren, günde en az 5-6 bardak kahve içen ben, bir kerede kahve içmeyi bıraktım. Kafeinsiz kahve içebilirsin deseler de, ne bileyim içimdeki minnoşun düşüncesi bile, içmemi engelledi. Daha doğrusu bir anda sevdiğim, ihtiyaç duyduğum kahveye, ihtiyaç duymamaya başladım. Günde 1 kere çay içiyorum.
Öyle deli gibi mide bulantılarım olmadı. İlk 3 ay sadece öğürme kısmıyla tamamladım. Çok şükür diyebilirim. Burada tahtaya vuruyoruz. Öyle kokuya falan da hassasiyetim olmadı. Kendi yemeğimizi, kendim yapmaya devam ettim. İlla sağlıklı besleneyim, her gün et/balık yiyeyim durumum da yok, evde ne pişiyorsa, işte ne çıkıyorsa o. İlk haftalarda her gün yumurta ve süt diye kasmıştım, acayip bir tiksinme gelmişti. 4. ay civarında tiksinti bitti de ben de rahatladım:)
Hala devam eden erken uyuma durumum var, herkes doğduktan sonra nasıl olsa uyuyamayacaksın, hazır uykun varken uyu diyordu, ben de hakkını fazlasıyla veriyordum. Akşam yemeğimi yer yemez, yatakta uyuya kalıyordum. Bu dediğim saatler 19 :30-20:00 civarı. Şimdi 22:30'u görünce vay beee diyorum:)
Meyve yemeğe ağırlık verdim, ilk zamanlar özellikle mandalinayı çok yiyordum. İlk aylarda canım deli gibi nişastalı, karbonhidratlı şeyler çekiyordu. Bir ara pide, lahmacun beni en mutlu eden yemekti. Duyan "kesin kız olacak" diyordu. Ben de içimden hadi inşallah diyordum:) Doktorumuz 13. haftada kız olduğunu söyledi. İçimdeki his hep kız diyordu ama acaba kız olmasını istediğim için mi bilemiyordum, doktor da kız deyince mutlu oldum. Eminim erkek de dese aynı şekilde mutlu olacaktım.
İlk 3 ay kilo almadım, ama 4. ay bitimi ve 5. ayda nedense 4 kilo aldım. 49,5 ile hamile kalmıştım, şimdi 53,5 civarındayım. Geçen sene güzel yediğim dönemlerde bu kilonun üzerinde olduğum zamanlar olmuştu. Hayatımda verdiğim en doğru kararlardan biri diyetisyene gitmekti. Kilo verdiğim için, şimdi aldığım kiloları da pek önemsemiyorum. Yani kilo alayım, umrumda değil diye bir durum yok ama alırsam da veririm, önemli olan minik iyi olsun diyorum. Tabi bir yanım da içten içe hamileyim ben, canım isterse yiyeceğim demeden de kendimi alamıyorum. Bu ay bir anda 4 kilo civarı alınca, içten içe de acaba çok mu alıyorum diye de düşünmedim değil. Nedir bunun doğrusu bilemiyorum, sanırım ikilemdeyim:)
Hamile olmadan önce de hayatta mucize diye düşününce, hep aklıma bir insanın doğuşu gelirdi. İki hücrenin, ruhu, karakteri olan bir bireye dönüşmesi. İlk ultrasonda çekirdek halini görünce duygulanmıştım, ilk kalp atışını duyduğumda gözlerim dolmuştu, en son ultrason muayenesinde ise, ellerini, ayaklarını oynattığını görünce, içten içe benim bebeğim, canım benim moduna geçtim.
Bir haftadır içimde pıt pıt diye bir şey oluyor, ilk günler acaba mı dedim, bana öyle geliyor dedim. Sonrasında internetten araştırdım, gerçekten benim pıt pıt bebeğimin oynamasıymış. Özellikle sabahları ve akşamları hissediyorum, belli belirsiz daha. Orada mısın ufaklık diyorum, yüzümde ister istemez şapşal bir gülümseme oluyor.
Yazı uzun oldu, dahası da gelecektir. Bebek bloguna dönüştürmeye niyetim yok, ama blogumun adı biraz hayat. Dolayısıyla, yine gezme-tozma- günlük yaşam vs olacak ama benim hayatımın minnoşu da bundan sonra burada yer alacak. 5 ay geçiyor, zaman hızlı akıyor, açıkçası elime alıp, sevmek için sabırsızlanıyorum:)
fotokaynak
