Biraz once hastaneden geldim, esasinda dilimin altinda bir sey cikinca biraz korktum, korkunun ecele faydasi yok diyerek dis hekimine gittim. Tabi benim amacim biraz da icimin rahat etmesi ve eger bir sey var ise bastan bilmek. Onemli bir sey degilmis ogrendim icim rahatladi. Gunluk hayatimizda hersey normal iken, hayat bir sekilde akip gidiyor. Bazen kendimi akvaryumda gibi hissediyorum. Yani yakinimdakiler ve ben...Bazen sadece kendi telasimiza dustugumuzu dusunuyorum. Bugun hastaneye gidince kanser bolumunun onunde bekleyenleri gordum, bazilarinin yuzunde umitsizlik vardi, bazilari durumu kabullenmis gibiydi, bazilarinda ise endise. Teyzenin birini gordum, yaslica birisi. Tek basinaydi, gozunun birisi kapaliydi, belli ki bir operasyon yapilmisti. Merak ettim kimi kimsesi yok muydu, o sicakta tek basina evine nasil gidecegini dusundum. Bazen o kadar ufak tefek seylere kendimizi kaptiriyoruz ki, yillar sonra bunlara mi uzulmusum diyecegimiz seylere uzuluyoruz. Galiba hayatin degerini veya insanlarin ne yasadigini gormek icin ara sira hastaneye gitmek gerekiyor ve biraz dusunmek...
Bugun yasadigim hayata sukrettim.Gun icinde farkinda olamayabiliyoruz diye sizlerle de paylasmak istedim.
Güzel bir paylaşımdı, iyi geldi..
YanıtlaSilCok haklısın... Biz insanlar gerçekten hayattaki en nankör varlıklarız.
YanıtlaSilVe ağzına, yüreğine, ellerine sağlık...
Hayatin Sus Payi: Bugun hastanede beklerken hissettiklerimdi. Paylasmak istedim.
YanıtlaSilViruLence: Bazen dalip gidiyoruz ya bir noktada durup dusunmemiz gerekiyor, herkes bir nebze de olsa sahip olduklarinin degerini bilsin diye paylasmak istedim. Yorumun icin tesekkurler
Hayatımızdaki tüm güzelliklerin değerini bilmek gerek tabi önce kendimizin.
YanıtlaSilTabiki binlerce şükürler olsun,bunun farkında olmak ne güzel.Öpüyorum seni sevgiler...
YanıtlaSilInanirsak olur bence: Once kendimizin kismi da cok dogru, ukalalik degil ama benden bir tane var, herkesten de oyle. Ve bize bicilmis bir omur var. Bu zaman zarfinda kendi degerini bilebilirsen ancak, baskalarinin da degerini bilebilirsin
YanıtlaSilEzginin Gunlugu: Ben bazen farkinda olamayabiliyorum esasinda, bir sekilde dusuncelerime cizik atmak istedim, buraya yazarak, bir sekilde hatirlamak.
YanıtlaSilgeçmiş olsun :(. Ne zaman hastahanede ya da sokakta yaşlı insanları görsem hep içim burkuluyor benim de :(. Koşup ellerinden tutup yardım edesim geliyor ama terslerler diye de kormuyor değilim.
YanıtlaSilTesekkur ederim Lalis.Ayni korkuyu ben de yasiyorum ama onlara da hak veriyorum, birazcik yasadigimiz cagdan dolayi,onlar da korkuyorlar diye dusununce biraz daha anlayabiliyorum onlari. Ama yardima ihtiyaclari gun gibi ortadayken, onlarin da korkularindan yardimi kabul etmemeleri beni gercekten uzuyor
YanıtlaSil