Ölüm ne kadar garip bir şey! Daha belki birkaç dakika önce
sohbet ettiğiniz sevdiğiniz ile bir daha sohbet edememek… Sadece bir nefes….Karşında
bedenen dursa bile, nefes gidince….Yok olmak….Ölümde beden soğukluğu diye bir
şey varmış…Yani sevdiğiniz insan karşınızda boylu boyunca yatıyor ve siz ona
dokunduğunuzda esasında buz gibi olduğunu hissediyorsunuz.
Her ölüm sanırım erken ölüm…Normalde 80 yaş civarındakilere,
ooo göreceğini görmüş der üzülmezdim, sevdiği insan ölünce, öyle olmuyormuş.
Sanki daha yapacak çok şey vardı ve hep yarım kaldı diye düşünüyor insan.
Telefonla arayınca, telefonun çalıp çalıp açılmaması, bir daha
yolda denk gelmeyecek olmak…Her şey biranda boş geliyor...
Keşke dememek için, sevdiğimiz insanlara onlara değerli
olduklarını hissettirmek, bencil olmamak, bazen kendimiz keyif almasak bile,
onları mutlu edecek şeyleri yapmak, bol bol sarılmak, sohbet etmek, kalp
kırmamak….
Her zaman “Keşke yaşasaydı, ….birlikte yapsaydık” diye
cümleler her zaman olacak… Sadece gidenin de; arda kalanın da huzurlu olabilmesi
için, sevdiğimiz insanların değerini bilelim.
