Deprem

Izmit Depremi'ni yasayanlardanim. O sarsintida korkudan nasil ciktigimizi bilemeden apartmandan cikmistik, annem babam kardesim sagdi, yanimdaydi ya; o an baska bir sey istemezdim. Olayin sokuyla kendimizi disari atmistik, cep telefonlari kilitlenmisti. Kimseden haber alamiyorduk ve kimseye sag oldugumuzu soyleyemiyorduk. Evimizde hasar olmamasina ragmen aylarca evimize giremedik, cadirda kaldik, kis gelince de barakada ve ne kadar sukretsem azdir yakinlarim sagdi. Deprem psikolojisini, yikilan binalari ve olen insanlarin kokularini unutmak gercekten zor. Araya zaman giriyor, normal hayatimiza devam ediyoruz ve malesef ki toplum olarak bilinclenmiyoruz. Saglam bina yapmak cok mu zor? Cok mu kiymetli iki tugla, enkaz altinda kalmis insandan?

Van'da deprem oldu. Suan sicak evimde oturuyorum ve vicdanim rahatsiz. Evet benim de sogukta olmam gerekmiyor ama depremi yasamis bir insan olarak o zamanki psikolojimi dusunuyorum. O zaman ne eviniz ne arabaniz ne universite hayalleriniz...Hicbirinin onemi kalmiyor. O an sanki baska bir gerceklik yasiyorsunuz, baska sehirlerde hayatin normal bir sekilde devam ettigini akliniz almiyor. Cunku sizin hayatiniz en belirsiz haliyle degisiyor ve ne olacagini, ne kadar suregini hic bilmiyorsunuz. Yasadiginiza sukrediyorsunuz. Depremin uzerinden 3-4 ay gectikten sonra, biraz hava degisimi olsun diye halamlarin yanina baska bir sehre gitmistik. Esasinda ne annem,ne kardesim ne de ben istemistim gitmeyi...Cunku babamizi birakmayi aylar gecse bile istemiyorduk. Bir sey olacaksa biraradayken olsun, hicbirimiz kalmayalim, olmayacaksa da hicbirimize  hicbirsey olmasin istiyorduk. Babam bir hafta da olsa gitmemiz icin bizi ikna etti, halamlara gittigimizde moralimiz duzelsin diye bizi disari cay icmeye goturuyorlardi. O zaman caybahcesinde oturan insanlar bana o kadar garip geliyordu ki..Tabi ki hayat devam ediyordu ama sadece bizim orada enkazlar hala kaldirilmamisken, oradaki bir suru insan icin hayat degismisken, baska sehirlerde hayatin normal bir sekilde devam etmesi sadece garip geliyordu. Normali de buydu ama depremi yasayinca orada oturup bir cay icmek bile, geride biraktigim depremi yasamis insanlari dusundugumde vicdanimi rahatsiz ediyordu.
Onca yil gecti, yine bir deprem haberi. Haberleri gordukce,gazeteyi okudukca gozlerim doluyor. Bu sogukta onlar ne yapar, ne eder diye dusunmeden kendimi alamiyorum. Sehit ailelerine o kadar icim yandi ki, kirmizi bayraga sarili tabutlari gordukce icim aciyor. Uzerine de bu deprem haberi...Birbirinden uzucu olaylar. Hepimizin basina gelebilirdi. Sokakta yanan bir atesin onunde biraz daha isinmak icin atese yanasan ve bir battaniye bekleyen biz de olabilirdik. Bunu unutmayalim ve yardimsiz birakmayalim.

ENKAZ ALTINDA
baba bak!
o görünen annemin eli
senin aldığın yüzükten belli
kardeşlerimi düşünme
onlar şu anda parktadır belki
oyuncak helikopter
alamamıştın ya hani
alma artık istemem
bak! onlarca helikopter
hem hepsi de sahici
kıpırdat gözlerini
konuş benimle baba
´elle gelen düğün bayram´
derdin ya hep
bu nasıl düğün,
bu nasıl bayram
neden yerde yatıyor
teyzen, halam, dayım , amcam?
ne olur bir şeyler söyle
konuş benimle
hadi benim aslan babam.
istemezsen bu sene
okula da gitmem
eğer gidersem
geçen seneki idare eder,
yeni önlük de istemem
bir kerecik ´oğlum´ de yeter.
bacaklarında kan var
kırıldı mı yoksa?!
hemen alçıya alsınlar
duyuyor musun
geliyor ambulanslar.
sen iyileşinceye kadar
ben su satar, simit satar
size bakarım;
annemin çamaşır ipleri
yine kopmuş
sen üzülme ben takarım!
daha dün senin
kocaman adamındım;
berbere götürecektin hani,
uzadığı için saçlarım.
´Yavrum´ de okşa saçlarımı,
öp yanaklarımı
babacığım ne olursun!
hadi kalk
sen de bağır, sen de çağır
her taraf yanıyor cayır cayır
´ Erkekler ağlamaz´ dersin
ama
ağlamak istiyorsan ağla
vallahi kimseye söylemem baba gözlerine toz dolmuş
silsene baba!
baba!!!
baba! baba!
yoksa baba!.
BABAAAAAAAAAAAAAAA!!!
(Şair Yavuz Nufel, 17-08-1999)
fotokaynak