Mutluluk

Mutluluk bir roman adi mi? Bir film adi mi? Yoksa uzerinde cokca konustugumuz ama esasli bir sekilde hissetmedigimiz bir duygu mu? Bugun bir arkadasimin cocugu hakkinda konusuyorduk. Uzun zamandir yuruyen ve konusan bir bebek istiyordu. Her gece yatmadan once annesine `Bana yuruyen bebek alacaksin degil mi?` diye soruyordu, evet cevabini alinca tamam uyuyabilirim diyordu. Bu boyle neredeyse bir kac hafta devam etti. Dusunsenize annesinin sozune guveniyor, bekliyor ve hayal ediyor, ufacik 2,5 yasindaki bir kiz cocugu nasil buyuk bir istekle bu oyuncak bebegi istiyor. Dun arkadasim bebegi almis, eve gidince sana bir surprizim var demis, cocuk gozlerini kapamis, beklemis. Hediyeyi acinca resmen mutluluktan ölmüş, bebegi butun gece elinden birakmamis, bebek konustukca ona cevap veriyormus ve uyurken de bebegi birakmamis, ona sarilarak uyumus. Acikcasi cok duygulandim.

Dusunmeden edemiyor insan, bir cogumuz gordugu, begendigi bir seyi alabiliyor, ama artik bir doyumsuzluk var. Bir sezonda kac tane kazak, kac ayakkabi aliyoruz. Veya telefonun yenisi cikinca degistiriyoruz. Hic birisinin bir yandan degeri yok, her sey anlik. Bugun bu cocuk bana en son gercek anlamda ne zaman mutlu oldum diye dusundurttu. Bir yerlerde yaziyordu, mutluluk sadece bir andir diye. Galiba dogru, sadece kisa bir sure mutlu oluyoruz. Keske cocuklugumuzda yasadigimiz sahici mutluluklar buyudukten sonra da devam etse....
fotokaynak